Polityka Rowerowa Wrocławia

Polityka Rowerowa Wrocławia to efekt wieloletnich starań i zabiegów organizacji pozarządowych o stworzenie nadrzędnego dokumentu określającego oficjalną politykę miasta względem ruchu rowerowego. Dzięki działaniom Polskiego Klubu Ekologicznego i Wrocławskiej Inicjatywy Rowerowej udało się przekonać władze miasta do wyraźnej i zdecydowanej deklaracji politycznej oraz postawienia sobie jasnych i konkretnych celów, które są potrzebne, aby uczynić Wrocław miastem naprawdę przyjaznym dla rowerzystów. Polityka Rowerowa została uchwalona jednogłośnie przez Radę Miejską 14 października 2010 roku tuż przed wyborami samorządowymi.

Dokument jest wyrazem kompromisu między oczekiwaniami strony społecznej, a wolą osób rządzących miastem. Nie jest pozbawiony wad, ale jego realizacja daje realną szansę rozwoju ruchu rowerowego we Wrocławiu. Słabą stroną Polityki jest mała liczba twardych wskaźników i celów wyrażonych w sposób łatwy do zmierzenia. Najbardziej konkretne zapisy to poziom ruchu rowerowego, jaki Wrocław stawia sobie do osiągnięcia. W roku 2015 udziału rowerów w ruchu miejskim ma wynosić co najmniej 10%, a w roku 2020 minimum 15% wszystkich podróży niepieszych. Warto zauważyć, że z dokumentu na etapie uchwalania ze względów polityczno-wizerunkowych zniknął rozdział związany z ewaluacją stan wyjściowego. Analiza wskazywała na rzeczywiste stadium zaawansowania tworzenia systemu rowerowego w mieście, a urząd nie był zainteresowany upublicznianiem tej informacji.

Pobierz dokument „Polityka Rowerowa Wrocławia”

Główną wadą Polityki okazało się to, że zawarte w niej zapisy, choć dały impuls do wyraźnego kroku naprzód, to początkowo nie spowodowały realnych działań z taką intensywnością, która doprowadziłaby do realizacji celów zawartych w dokumencie. W momencie startu ruch rowerowy kształtował się na poziomie około 3% udziału w podróżach niepieszych. Według Kompleksowych Badań Ruchu z 2018 roku osiągnął on 6,3%, co było największą zmierzoną wartością spośród polskich miast, ale daleko nam do osiągnięcia poziomu 15% zakładanego przez Politykę w 2020 roku.

Brakło zatem w dokumencie konkretnego planu inwestycyjnego, z określonym harmonogramem i budżetem, który byłby adekwatny do założeń. Był to świadomy zabieg ze strony władz, które chciały utrzymać strategię rowerową na dużym poziomie ogólności i zachować sobie całkowitą elastyczność przekładania jej zapisów na konkretne działania. Skutek tego był taki, że budżet na realizację działań rowerowych w pierwszym okresie obowiązywania Polityki był zbyt niski. Ponadto zaniechano wówczas realizacji ważnych inwestycji ze względu na ich trudną wykonalność polityczną. Zwyciężyła obawa władz przed niezadowoleniem kierowców wynikającym z pogorszenia warunków ruchu samochodowego. Skutkiem tego było nieosiągnięcie zakładanych przez dokument celów. Twarde wskaźniki dotyczące wzrostu udziału ruchu rowerowego nie zostały zrealizowane czyli jako narzędzie zmian dokument nie spełnił swojej roli.